About Marion
INDO (ook als e-Book)
"Kijk, kijk, een Indo,' zeiden mijn ouders en andere familieleden verheugd als ze op tv in een muzikant, presentator, of sportfiguren een Indo-Europeaan meenden te herkennen. Hun stem klonk dan net zo blij verrast als wanneer voetbalfans hun beroemde voetbalheld op straat zouden ontdekken. Mensen die hun Aziatische achtergrond liever verbloemden of zich ervoor schaamden ervoeren "Indo' als een scheldwoord, maar voor mensen die trots waren op hun gemengde afkomst werd het een geuzennaam. [Uit: Indo]
Wat is er zo waardevol aan die zogenaamde Indische cultuur en is er wel een Indische cultuur? Is het nodig om onszelf Indo te blijven noemen? In Indo wisselt Bloem herinneringen en gebeurtenissen af, en geeft ze een verfrissende, heel persoonlijke en boeiende blik op de huidige samenleving waarin "identiteit' steeds meer een discussiepunt lijkt te worden.
Wat is er zo waardevol aan die zogenaamde Indische cultuur en is er wel een Indische cultuur? Is het nodig om onszelf Indo te blijven noemen? In Indo wisselt Bloem herinneringen en gebeurtenissen af, en geeft ze een verfrissende, heel persoonlijke en boeiende blik op de huidige samenleving waarin "identiteit' steeds meer een discussiepunt lijkt te worden.
Een teken van leven
Ze zei: "Ik ga niet dood, ik vlieg weg.'
Op het moment dat Marion Bloem hoort dat haar zus ernstig ziek is en binnen enkele maanden zal sterven, lukt het haar niet verder te schrijven aan het boek over haar Indische jeugd. Als ze is overleden lijkt het of haar zus de herinneringen mee het graf in heeft genomen. Na maanden van rouw pakt Bloem de pen weer op en begint te schrijven aan Een teken van leven.
Marion Bloem groeide als kind van Indische ouders op met de vanzelfsprekendheid ten aanzien van zwarte en witte kracht, geesten en dolende zielen. Aan het ziekbed van dierbaren vraagt zij hen om haar te laten weten hoe het daar, aan de andere kant is. Kreeg zij antwoorden? Bloem moest haar Hollandse scepsis laten varen.
Een teken van leven is een boek over rouw, de breekbaarheid van het bestaan en alles wat de dood behelst, waarin Bloem de humor niet schuwt.
Op het moment dat Marion Bloem hoort dat haar zus ernstig ziek is en binnen enkele maanden zal sterven, lukt het haar niet verder te schrijven aan het boek over haar Indische jeugd. Als ze is overleden lijkt het of haar zus de herinneringen mee het graf in heeft genomen. Na maanden van rouw pakt Bloem de pen weer op en begint te schrijven aan Een teken van leven.
Marion Bloem groeide als kind van Indische ouders op met de vanzelfsprekendheid ten aanzien van zwarte en witte kracht, geesten en dolende zielen. Aan het ziekbed van dierbaren vraagt zij hen om haar te laten weten hoe het daar, aan de andere kant is. Kreeg zij antwoorden? Bloem moest haar Hollandse scepsis laten varen.
Een teken van leven is een boek over rouw, de breekbaarheid van het bestaan en alles wat de dood behelst, waarin Bloem de humor niet schuwt.
Haar goede hand
De gecompliceerde, innige band tussen moeder en dochter
Melanie, de moeder van Sonia, heeft geheugenproblemen. 'Ze zou eigenlijk niet meer op zichzelf moeten wonen, het wordt levensgevaarlijk,' zegt de buurvrouw. Zoals haar moeder voor Sonia zorgde, zorgt zij nu voor haar. Ze hebben een sterke band, maar niet zonder complicaties, mede door Melanies moeilijke jeugd, haar jappenkampverleden en de revolutietijd waarin ze veel van haar meisjesdromen heeft moeten opgeven. Haar goede hand is een openhartig, respectvol portret van een dappere, kleurrijke vrouw. Marion Bloem nam hiervoor haar eigen moeder als uitgangspunt.
Melanie, de moeder van Sonia, heeft geheugenproblemen. 'Ze zou eigenlijk niet meer op zichzelf moeten wonen, het wordt levensgevaarlijk,' zegt de buurvrouw. Zoals haar moeder voor Sonia zorgde, zorgt zij nu voor haar. Ze hebben een sterke band, maar niet zonder complicaties, mede door Melanies moeilijke jeugd, haar jappenkampverleden en de revolutietijd waarin ze veel van haar meisjesdromen heeft moeten opgeven. Haar goede hand is een openhartig, respectvol portret van een dappere, kleurrijke vrouw. Marion Bloem nam hiervoor haar eigen moeder als uitgangspunt.
Het Java van Bloem
In Het Java van Bloem vindt de lezer niet alleen sterke, oorspronkelijke verhalen, maar ook uiterst praktische adviezen voor wie de rijke cultuur van het belangrijkste eiland van Indonesië wil leren kennen. Familierecepten, een keur aan schitterende foto’s en de persoonlijke invalshoek van de auteurs maken dit boek tot een feestelijke zoektocht en een onorthodoxe gids.
Het Sumatra van Bloem
Langs de smalle Trans Sumatra Highway reizen Marion Bloem en Ivan Wolffers over het schitterende één-na-grootste eiland van de wereld, van Aceh tot waar de pont vertrekt naar Java. Een reis in de tijd – van de koloniale oorlog tot nu – vol herinneringen en verhalen over Bloems familie: haar oma werd er tijdens de oorlog in een fort geboren, en later door kettinggangers van fort naar fort gedragen; haar vader overleefde er als krijgsgevangene op een Japans schip een Britse torpedoaanslag en verrichtte dwangarbeid aan de dodenspoorweg.
Het Bali van Bloem
Voor Marion Bloem is Bali al sinds 1977 het eiland waar ze tot rust komt en ongestoord kan schrijven. In de vijfendertig jaar die sindsdien voorbij zijn gegaan, heeft ze het eiland zien veranderen. Bloems liefde voor de unieke cultuur, de hartelijke bevolking en de verdraagzaamheid die ervoor zorgde dat Bali een knooppunt van invloeden werd, bleef al die tijd overeind.
Bloem wil haar Bali delen met haar lezers. In Het Bali van Bloem zijn zestien verhalen opgenomen die ze in de loop der jaren schreef, maar ook nieuwe stukken. Daarnaast bevat het boek een schatkamer aan informatie over de geschiedenis, religie, cultuur, invloed van toerisme, het milieu, praktische adviezen voor wie het paradijselijke eiland bezoekt, en een selectie familierecepten. De foto’s uit het archief van haar man Ivan Wolffers maken deze bundel helemaal af.
De persoonlijke verhalen in combinatie met de informatieve teksten en sfeervolle foto´s geven een levendig beeld van Bali waardoor je het eiland voelt, ruikt, proeft, en Bali tastbaar wordt zonder dat de magie verloren gaat. Een aanrader voor de liefhebber, de reiziger én de leunstoelgenieter.
Bloem wil haar Bali delen met haar lezers. In Het Bali van Bloem zijn zestien verhalen opgenomen die ze in de loop der jaren schreef, maar ook nieuwe stukken. Daarnaast bevat het boek een schatkamer aan informatie over de geschiedenis, religie, cultuur, invloed van toerisme, het milieu, praktische adviezen voor wie het paradijselijke eiland bezoekt, en een selectie familierecepten. De foto’s uit het archief van haar man Ivan Wolffers maken deze bundel helemaal af.
De persoonlijke verhalen in combinatie met de informatieve teksten en sfeervolle foto´s geven een levendig beeld van Bali waardoor je het eiland voelt, ruikt, proeft, en Bali tastbaar wordt zonder dat de magie verloren gaat. Een aanrader voor de liefhebber, de reiziger én de leunstoelgenieter.
Sawah Belanda
Op 30 augustus 2006 is in Park Sacre-Coeur, een park tegenover Bronbeek aan de Velperweg in Arnhem, Sawah Belanda, het gezamenlijk monument van Joyce Bloem (beeldhouwer) en Marion Bloem (schrijver, beeldend kunstenaar) onthuld.
Het monument omvat een sawa (natte rijstvelden in terrasvorm) met zeven granieten pagina's die random het rijstveld-landschap 'zweven'. Op de granieten pagina's staan flarden van verhalen: vertellingen uit de mond van Indische mensen zoals ze zijn opgetekend door de auteur Marion Bloem. Sawah Belanda gedenkt de Indo die door de koloniale tijd is ontstaan en na de revolutietijd naar Nederland is gekomen. Het kunstpark staat symbool voor de Indo's die nu zo goed als opgelost lijken te zijn in de Nederlandse samenleving, die hun nostalgische herinneringen koesteren, die volkomen geassimileerd lijken, maar duidelijk hun sporen hebben achtergelaten in de Nederlandse cultuur. Ter gelegenheid hiervan verscheen dit boek onder redactie van Marion Bloem. Joyce Bloem, die verantwoordelijk is voor de totstandkoming van het monument, verzorgde tevens de sponsoring van dit boek.
Het monument omvat een sawa (natte rijstvelden in terrasvorm) met zeven granieten pagina's die random het rijstveld-landschap 'zweven'. Op de granieten pagina's staan flarden van verhalen: vertellingen uit de mond van Indische mensen zoals ze zijn opgetekend door de auteur Marion Bloem. Sawah Belanda gedenkt de Indo die door de koloniale tijd is ontstaan en na de revolutietijd naar Nederland is gekomen. Het kunstpark staat symbool voor de Indo's die nu zo goed als opgelost lijken te zijn in de Nederlandse samenleving, die hun nostalgische herinneringen koesteren, die volkomen geassimileerd lijken, maar duidelijk hun sporen hebben achtergelaten in de Nederlandse cultuur. Ter gelegenheid hiervan verscheen dit boek onder redactie van Marion Bloem. Joyce Bloem, die verantwoordelijk is voor de totstandkoming van het monument, verzorgde tevens de sponsoring van dit boek.
Als Je Man Verandert
Elke behandeling om prostaatkanker te bestrijden heeft gevolgen die je noch als patiënt, noch als partner kunt voorzien. Is de arts wel in staat om je over die (mogelijke) veranderingen in te lichten?
In Als je man verandert wordt op indringende en persoonlijke wijze beschreven wat de partner van de patiënt meemaakt vanaf het moment dat de arts de diagnose van prostaatkanker stelt. Schrijfster Marion Bloem interviewde partners van prostaatkankerpatiënten, die in de meeste gevallen voor het eerst die ervaringen met een lotgenoot deelden.
Paul Kil, als uroloog dagelijks geconfronteerd met prostaatkankerpatiënten, legt uit waarom een behandeling te adviseren is of waarom juist niet, bespreekt in de kantlijn de medische aspecten ervan en de medische begeleiding als de ziekte na een chronisch verloop toch naar een einde toe gaat.
Deze unieke samenwerking tussen Bloem en Kil en de openhartige interviews met de partners van patiënten geven inzicht in wat prostaatkanker voor een ziekte is, wat die ziekte betekent binnen een relatie, en hoe partners er ieder op hun eigen wijze mee (hebben) leren omgaan.
In Als je man verandert wordt op indringende en persoonlijke wijze beschreven wat de partner van de patiënt meemaakt vanaf het moment dat de arts de diagnose van prostaatkanker stelt. Schrijfster Marion Bloem interviewde partners van prostaatkankerpatiënten, die in de meeste gevallen voor het eerst die ervaringen met een lotgenoot deelden.
Paul Kil, als uroloog dagelijks geconfronteerd met prostaatkankerpatiënten, legt uit waarom een behandeling te adviseren is of waarom juist niet, bespreekt in de kantlijn de medische aspecten ervan en de medische begeleiding als de ziekte na een chronisch verloop toch naar een einde toe gaat.
Deze unieke samenwerking tussen Bloem en Kil en de openhartige interviews met de partners van patiënten geven inzicht in wat prostaatkanker voor een ziekte is, wat die ziekte betekent binnen een relatie, en hoe partners er ieder op hun eigen wijze mee (hebben) leren omgaan.
Muggen Mensen Olifanten
In Muggen mensen olifanten, haar eerste echte reisboek, voert Marion Bloem de lezer in een wervelende stroom van verhalen mee naar Bali en Bolivia, naar Australische woestijnen en moerassen op Nieuw-Guinea, naar Afrika, Japan en de Verenigde Staten. Alle vijf de continenten komen uitgebreid aan bod. Overal ter wereld ontmoet zij mensen met wie een persoonlijk contact ontstaat. De vaak ontroerende en hartverscheurende verhalen die zij te horen krijgt roepen weer allerlei herinneringen op: gebeurtenissen uit haar jeugd, liefdesgeschiedenissen, familieverhalen. En zo vinden we alle belangrijke thema's uit haar werk ook hier weer op een heel bijzondere manier terug, vooral de confrontaties tussen culturen en de misverstanden die daarmee gepaard kunnen gaan. Bloems grote reis- en levenslust lijkt aangedreven te worden door de zoektocht naar de wortels van haar eigen identiteit, de identiteit van een gewoon Indisch meisje. 'Ze legt haar hand op mijn arm, trekt aan mijn mouw, kijkt mij aan met haar zwarte doordringende ogen en vraagt me: "Waar kom jij vandaan? Je bent een blanke vrouw, maar je bent zwart zoals wij."